غزل عاشقانه

 و چون کودکی بی پروا

 بادبادکم را پرواز می دهم تا آسمان تو

 بی دریغ عاشقانه ها خواهم سرود و باغچه را ریحان می کارم

 مدت هاست در آرزوی شعرهای نگفته قلب کلمات را می کاوم

 وبازهم پای درخت سیب یک قرارعاشقانه خواهم گذاشت

گنجشگهای کوچک، آهسته در گوش یکدیگر نجوا می کنند

 و قناری ها سمفونی عاشقانه سر می دهند

و حالا این منم

 ایستاد درغبارناامنی احساسات سرخورده روزگار زخمی

 در هجوم رندانه باد

و دلربایی گیسوان دیوانه یک زن

 من

 تو و باد

درگام نخست سرایش یک غزل عاشقانه کافر شده ایم !

مریم یکرنگی