ایران و ایرانی سزاورچنین نیست

می گویند:

بسیار سفر باید

 تا پخته شود خامی

این بود که من نیز،تن به سفر سپردم تا دنیای آزاد را از نزدیک ببینم، شاید از خامی به در آیم. مدتهاست که یادگیری زبان این قوم چشم آبی، مرا از نوشتن باز داشته است و گاه زبان مادری از یادم برده است .

 اما حکایت این نوشتاراین سخن بودکه بگویم که آسمان همه جای دنیا یکرنگ است و این ماییم که دلباخته صدای دهل از راه دورمی شویم، عنان اختیار از کف می دهیم، تن به سفرمی سپاریم، به امید مدینه فاضله ای که هیچ جای دنیا محقق نمی شود .

 اینجا این سرزمین خوش آب و هوای پر جنگل، در قلب اروپا  نیز همین حکایت را دارد. وقتی ایرانی هایی را می بینم که به امید زندگی بهترهمه چیز را در سرزمین پدری رها کرده اند و اینجا دنبال آرزوهای که تحقق آن زمانی طولانی رامی طلبد،و گاه هرگز به واقعیت تبدیلنمی شود، دلگیر می شوم .

و آنچه از سرزمینم می شنوم نیز چندان خوشایند نیست، عده ای نیز در رویای سفری ناشناخته هستند.

 اینجا دور است اما دوری آزارم نمی دهد آنچه دردناکتر از درد دوری است وضعیت نابسامان قلب تپنده جهان سرزمینم ایران است، که با سوء مدیریت مردان و زنان و کودکانش را از خود می رنجاند.

از خود می پرسم آیا باید به دنبال مقصر بود یا این ماییم که سزاوار چنین درد جانگاهی هستیم. این گونه شتابان به کدام سو می تازییم که بی مهری ، دروغ و خشکسالی در آسمان زندگی های ما سایه انداخته است.

ایران و ایرانی سزاورچنین نیست.